Wednesday, June 25, 2008

၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ အဖ်င္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္း

The world’s worst leaders do not simply cling to power through brute force and the denial of basic rights. They are buoyed by cash from a variety of legal—and illegal—trades. Here’s how a few stay afloat.

STAN HONDA/AFP/Getty Images

Than Shwe

Burma

Lifelines: natural gas, opium

Burma’s enormous natural gas reserves, which account for nearly a third of the country’s exports, buy the friendship of neighboring China, India, and Thailand. Profits are funneled to the junta’s paranoid leaders and military brass, who brutally suppressed protests last fall. And though the junta claims it cracks down on the country’s opium trade, which supplies 80 percent of Southeast Asia’s heroin, cease-fires with drug kingpins who operate openly in the region’s notorious Golden Triangle suggest that junta leaders look the other way in return for a slice of the action.

KCNA/AFP/Getty Images

Kim Jong Il

North Korea

Lifeline: counterfeit money

Illicit activities form the cornerstone of North Korea’s destitute economy, with drug trafficking, the ivory trade, and counterfeit cigarettes supplanting the millions the regime once earned from selling missile technology. But it’s Kim Jong Il’s secretive Office 39 that some U.S. officials believe truly keeps his regime afloat. Responsible for raising the hard currency to bankroll the lifestyles of top officials, Office 39 is allegedly behind the counterfeiting of millions of “supernotes,” the world’s most sophisticated forgeries of U.S. dollars.

Salah Malkawi/ Getty Images

Omar Hassan al-Bashir

Sudan

Lifeline: oil

Presiding over a genocide is generally grounds for international condemnation, or worse. Not so in the case of Sudanese President Omar Hassan al-Bashir, who maintains power with the help of lucrative oil contracts with China, Japan, and Malaysia, among others. Thanks to oil, the country’s GDP has tripled since 2000, and the brutal ravaging of Darfur hasn’t stopped foreign energy companies from setting up shop in Khartoum. A former finance minister has said that 70 percent of the government’s share of oil profits goes toward defense. That should be more than enough for Bashir to fuel his friendship with the rebels in the country’s oil-rich south.

Failed States Index 2008

၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ အဖ်င္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းကို fundforpeace.org က ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္၊ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကစၿပီး ႏွစ္စဥ္ထုတ္ျပန္ခဲ့လို႔ ဒါဟာ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပရိသတ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ဒီလိုစာရင္းမ်ဳိးမွာ သူမ်ားႏိုင္ငံကို အၿမဲတမ္းသာေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာလည္း အမွတ္ေပါင္း ၁၀၀.၃ နဲ႔ နံပါတ္ ၁၂ ခ်ိတ္သြားပါတယ္။ ျမန္မာနဲ႔ အမွတ္ခ်င္းတူတာက အိမ္နီးနားခ်င္း ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ပါ၊ အေဖာ္ရွိေတာ့လည္း မပ်င္းရဘူးေပါ႔၊ ေတြ႔လား၊ သူတို႔လည္း ညံ့တာပဲ၊ ငါတို႔တင္ညံ့တာမဟုတ္ဘူး၊ ငါ႔ကိုပဲအျပစ္တင္မေနနဲ႔၊ ဟုတ္ပလား။

ထိပ္ဆံုးငါးႏိုင္ငံထဲမွာ နံပါတ္ ၅ အီရတ္ကလြဲလို႔ က်န္တာေတြအားလံုးက အာဖရိကတိုက္ကပါ၊ ျပည္ပက ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈ အမ်ားဆံုးခံရတာလည္း သူတို႔ေတြပဲ၊ ဆိုမာလီယာနဲ႔ အီရတ္ဆိုရင္ ၁၀ မွတ္စီနဲ႔ အမွတ္ျပည့္ရထားတယ္၊ နံပါတ္ ၇ က အာဖဂန္နစၥတန္လည္း အလားတူပဲ ၁၀ မွတ္ရတယ္၊ ဒါေတြဟာ အန္ကယ္ဆမ္ရဲ့ ပေယာဂ မကင္းဘူးေပါ႔။ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီျပည္ပစြက္ဖက္မႈ ေပးမွတ္ထဲမွာ ျမန္မာဟာ ၅.၅ မွတ္နဲ႔ ထိပ္ဆံုးက ႏိုင္ငံေပါင္း ၆၀ ထဲမွာ အနိမ့္ဆံုးပါ၊ သေဘာကေတာ့ တျခားႏိုင္ငံရဲ့ စြက္ဖက္ျခင္း အနည္းဆံုးခံရတယ္ေပါ႔၊ ဒါဆိုရင္ ျပည္ပအားမကိုးပဲ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြၽန္ၿပီး ညံ့ဖ်င္းႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ဂုဏ္ယူရမလားပဲ။

အားလံုးေပါင္း ၁၂ ခုရွိတဲ့ စံညႊန္းေတြထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ လူ႔အခြင့္အေရးစံညႊန္းမွာ အဖိႏွိပ္ခံရဆံုး တဖက္စြန္းမွာေရာက္ေနၿပီး ျပည္ပစြက္ဖက္မႈမွာေတာ့ အေစာကေရးသလို အနည္းဆံုးပါ၊ ဒီႏွစ္ခုက အမ်ားဆံုး နဲ႔ အနည္းဆံုး အစြန္းႏွစ္ဖက္ ေရာက္ေနတာကလြဲလို႔ က်န္တာေတြက ထိပ္ဆံုးမေရာက္တေရာက္မွာ။ ၂၀၀၅ တုန္းက ထိပ္ဆံုး ၂၀ ထဲမွာ ျမန္မာမပါဘူး၊ ၂၀၀၆ က်ေတာ့ နံပါတ္ ၁၈ နဲ႔ အေရွ႔တက္လာတယ္၊ ၂၀၀၇ မွာ အဆင့္ ၁၄၊ ေဟာ၊ အခု ၂၀၀၈ မွာ အဆင့္ ၁၂ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီလို တႏိုင္ငံလံုးခ်ီၿပီး ညံ့ဖ်င္းေနတာ ဦးေဆာင္လမ္းျပေနတဲ့ေခါင္းေဆာင္ တာဝန္မကင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတြစာရင္းအျပင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ စာရင္းကိုလည္း ျပဳစုထုတ္ျပန္ထားတယ္။

အညံ့ဖ်င္းဆံုးေခါင္းေဆာင္ဆိုတာမွာ လူထုကိုဖိႏွိပ္ၿပီး အာဏာလက္ကိုင္ထားတာ၊ အေျခခံအက်ဆံုး အခြင့္အေရးေတြကိုေတာင္ မေပးတာတင္မဟုတ္ပဲ၊ တရားသျဖင့္ေသာ္၎၊ မတရားသျဖင့္ေသာ္၎ ကုန္သြယ္ျခင္းအားျဖင့္ရလာတဲ့ အျမတ္အစြန္းေတြကို ဝါးမ်ဳိထားတာေတြကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတယ္ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီစာရင္းထဲမွာ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက ဦးဆံုးေနရာမွာ ထည့္သြင္း ေရးသားထားျခင္းခံရတယ္၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေရာင္းခ်ျခင္းနဲ႔ ဘိန္းကုန္ကူးျခင္းကေန ရလာတဲ့ဝင္ေငြေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ေနတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဟုတ္သလား မဟုတ္သလား၊ က်ေနာ္တို႔အသိဆံုးပါ။
Than Shwe (Burma)

Lifelines: natural gas, opium

Burma’s enormous natural gas reserves, which account for nearly a third of the country’s exports, buy the friendship of neighboring China, India, and Thailand. Profits are funneled to the junta’s paranoid leaders and military brass, who brutally suppressed protests last fall. And though the junta claims it cracks down on the country’s opium trade, which supplies 80 percent of Southeast Asia’s heroin, cease-fires with drug kingpins who operate openly in the region’s notorious Golden Triangle suggest that junta leaders look the other way in return for a slice of the action. (source : foreignpolicy.com)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔အတူ ေဖာ္ျပခံရတာက ေျမာက္ကိုးရီးယားက ကင္က်ဳံအီးနဲ႔ ဆူဒန္က Omar Hassan al-Bashir ပါ။ ဒါနဲ႔ Country Alert ဆိုၿပီး ျမန္မာနဲ႔ခ်က္ဒ္ကို သီးသန္႔ထုတ္ထားတယ္၊ အထဲမွာ ပူပူေႏြးေႏြး နာဂစ္မုန္တိုင္းအေၾကာင္းလည္းပါတယ္၊ အားလံုးသိၿပီးသား အင္မတိ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့၊ ျမန္မာျပည္က ရွက္ဖြယ္လိလိ အျဖစ္အပ်က္တခုကို ျပန္ေႏႊးခ်င္သပဆုိရင္ ေအာက္ကစာကို ဖတ္လိုက္ၾကေပါ႔ကြယ္။ ျမန္မာ Alert အတြက္ ေနာက္ဆံုး source က လင့္ခ္ကို ဝင္ၾကည့္ပါ။
UPDATE – May 2008
On May 2nd, 2008, Cyclone Nargis made landfall on the Irrawaddy Department of Burma. Despite repeated warnings of the pending destruction, Burmese leadership failed to alert the general population or prepare for relief efforts. Casualty estimates range from 100,000 to 150,000 Burmese dead or missing. The international community has been united in their condemnation of the lack of cooperation from the Burmese leadership. The ruling military junta waited several days before accepting the UN offer of assistance and hampered outside aid shipments by placing a convoluted visa process on all incoming humanitarian workers. Entire towns were annihilated and communication with isolated coastal communities has been virtually non-existent. Could the international attention to the plight of the people and the actions of the military dictatorship be the catalyst to convert existing morale support into material support to sustain the opposition against Burma’s repressive regime? (soruce : fundforpeace.org)