မတရားတဲ ့အမိန့္ဟူသမွ်........တာ၀န္အရဖီဆန္ၾက

မိုးလယ္ကာလ နံနက္ခင္းမို႔ မိုးေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ မိုးဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ ထိုေန႔ (၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၊ ၁၉ ရက္)။
နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ လက္ေအာက္မွ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရရိွရန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကသည့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴးျပဳေသာ အာဇာနည္ ၉ ဦးသည္ ထိုေန႔နံနက္ ၁၀ နာရီ ၃၀ မိနစ္ ၀န္းက်င္တြင္ မသမာသူ လူတစ္စု၏ လုပ္ၾကံမႈေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့ရသည္။

ယေန႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ေသာေန႔ပင္ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ ၆၀ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္က ျမန္မာျပည္ ေနရာေဒသမ်ိဳးစုံတြင္ ေရာက္ရိွေနၿပီး ယေန႔တို္င္ သက္ရိွထင္ရွားရိွေနဆဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ထိုေန႔က သူတို႔၏ ကိုယ္ေတြ႕ကို ယခုလိုခံစား ေျပာျပထားပါသည္။




ၿမန္မာ့အလင္းဦးသန္းညြန္ ့။ ။ အတြင္း၀န္႐ံုး အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ား အထူးအစည္းအေ၀း ခ်ိန္မတိုင္မီ နာရီ၀က္ခန္႔ ေစာၿပီး ထိုေန႔က သတင္းရယူေရး အတြက္ အတြင္း၀န္႐ံုးသို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနသူ၊ ထိုစဥ္က အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္၊ ျမန္႔မာ့အလင္း သတင္းစာ၏ သတင္းေထာက္ ျမန္မာ့အလင္းသန္းညြန္႔-
``အတြင္း၀န္႐ုံးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း႐ံုးခန္းရဲ႕ တစ္ခန္းေက်ာ္မွာ သတင္းေထာက္မ်ား အခန္းရိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေန႔စဥ္တာ၀န္နဲ႔ အတြင္း၀န္႐ံုးလာဖို႔ရိွေပမယ့္ အထူးအစည္းအေ၀ရိွတာနဲ႔ ၁၀ နာရီေလာက္ကေရာက္ေနတာ။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၀င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကထၿပီး ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ထူးဆန္းတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒီေန႔က်မွ မႏၱေလးပိုးလံုခ်ည္ တိုက္ပံုနဲ႔။ သူ႔အခန္းထဲ သူ၀င္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ပညာေရး၀န္ႀကီး ဦးရာဇတ္ ၀င္လာတယ္။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဥေရာပ၀တ္စံုနဲ႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဦးရာဇတ္ရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္ ကိုေထြး၀င္လာတယ္။ ကိုေထြးက ကၽြန္ေတာ့ကို ဦးရာဇတ္ကိုယ္ေရး လက္ေထာက္အခန္းထဲေခၚသြားၿပီး သူညကၾကည့္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာ။ ခဏေနေတာ့ မိုးသံနဲ႔အတူ ေ၀ါေ၀ါဆိုတဲ့အသံကို ခပ္ခပ္အုပ္အုပ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေထြးက သြားၿပီးၾကည့္ဖို႔ထလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ေနာက္ကထလိုက္ေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ၆ ေပ ၇ ေပ ေလာက္ကြာမယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စစ္အုပ္ထုပ္ေတြကို မ်က္ႏွာအုပ္ေဆာင္းထားၿပီး စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္စံုနဲ႔ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြ ကိုင္လာတဲ့ လူ ၃ ေယာက္က ထြက္လာတာနဲ႔ ကိုေထြးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ဆင္၀င္ စၾကၤန္ခ်ိဳးနားမွာ။ ကိုေထြးက ဘာေျပာလိုက္လည္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားလိုက္ဘူး။ သူတို႔က ခ်က္ခ်င္း ဒိုင္းဒိုင္းဒိုင္းဆို ပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆင္နားရြက္တံခါးေလး ကိုင္ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာေပါ့။ အဲ့ဒီထဲက တစ္ေယာက္က မင္းနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ သြားသြားဆိုတာနဲ႔ ေလွကားကေနေျပးဆင္းေတာ့ ေလွကားတစ္၀က္ေလာက္မွာ ျမန္ျမန္ဆင္းလို႔ သူတို႔က ထပ္ေအာ္ျပန္တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၁၀ ေပ ေလာက္အျမင့္ကေန တစ္၀က္တစ္ပ်က္ခုန္ခ်ၿပီး ေလွကားေအာက္ ၀င္ေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာပဲ စစ္ေရာင္ဂ်စ္ကားတစ္စီး ဆင္၀င္ေအာက္ကို ထိုးစိုက္လာၿပီး သူတို႔ ၃ ေယာက္ ကားေပၚတက္လိုက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ စစ္၀တ္စံုလက္ေမာင္းမွာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ ၁၂-နံပါတ္ တပ္မတံဆိပ္ တပ္ထားတာ ေတြလိုက္ရတယ္။ ကိုေထြးကို သတိရၿပီး ျပန္တက္ၾကည့္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဌာနကိုလာတဲ့ ရန္ကုန္ရဲမင္းႀကီး ဦးေအာင္ခ်ိန္က ဘာျဖစ္လို႔လဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမသိေသးဘူး။ ကိုေထြးကိုေတာ့ လူ ၃ ေယာက္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သြားတယ္လို႔ သိသမွ်ေျပာျပရင္း ေျပေျပာဆိုဆို ကိုေထြးကို ၀ိုင္းျပဳစုေနတဲ့ လူေတြနားကို ေရာက္သြားၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အစည္းအေ၀း အခန္းဘက္ကို ေရာက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ံုးခန္းမင္းေစ ကိုေသာင္းစိန္က ပ်ာယာခပ္ၿပီး ေခ်ာက္ခ်ားေနပံုကို ေတြ႔ရတယ္။ လက္နက္ကိုင္ လူ ၃ ေယာက္၀င္ၿပီး ပစ္ခတ္သြားတဲ့ အေၾကာင္း သူေျပာတဲ့အခါ အစည္းအေ၀းအခန္းထဲ အေျပးအလႊညး၀င္ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ရဲမင္ႀကီးရဲ႕ `ဟာ´ ဆိုတဲ့အသံႀကီးနဲ႔အတူ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေသြးသံရႊဲရႊဲလဲေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကို ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ရဲမင္းႀကီးကလည္း မႈခင္းဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ လံုး၀မထိမကိုင္ဖို႔ သတိေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆူးေလဘုရားနားက မီးသတ္သူနာျပဳကားကို ဖုန္းနဲ႔ခ်က္ခ်င္းေခၚလိုက္တယ္။ ေခၚမရဘူးျဖစ္ေနတာနဲ႔ စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ စက္ဘီးေလးယူၿပီး နင္းလာခဲ့ေတာ့ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ သတင္းေထာက္အသင္းဥကၠ႒ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ဦးကိုကိုေလးက လွမ္းေခၚၿပီး ဒီကစၥေတြအားလံုး တာ၀န္ရိွတဲ့လူေတြ လုပ္ေနၾကၿပီ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ တိုက္ျပန္ၿပီးသတင္းေရးဖို႔ အနားျပန္ယူပါလို႔ ေျပာတာနဲ႔ ျမန္မာ့အလင္းတိုက္ကို စက္ဘီးဆက္နင္းၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ၊ ခါတိုင္းမိနစ္ ၂၀ ေလာက္ နင္းရတဲ့ခရီးက အဲ့ဒီေန႔မွာေတာ့ ၁ နာရီေလာက္ နင္းယူခဲ့ရတယ္။ တိုက္ကိုေရာက္ေတာလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္၊ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ပါးစပ္ကပဲေျပာပါ ေရးေပးပါမယ္ ေျပာတာေတာင္ ဘယ္လိုမွ ေျပာမထြက္ႏိုင္ဘူး။ ထိုေန႔က ေန၀င္မီးၿငိမ္း အမိန္လည္းထုတ္ထားေတာ့ ေနမ၀င္ခင္ သတင္းၿပီးေအာင္ေရးတင္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း ငိုသူငို၊ ငိုင္သူငိုင္၊ ေဒါသထြက္သူလည္း ထြက္နဲ႔ေပါ့။ ´´

ဆရာဒဂုန္တာရာ။ ။စာေပကိစၥေတြ ေဆြးေႏႊးဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ထိုေန႔နံနက္မွာ ခ်ိန္းထားတဲ့အတြက္ ထိုစဥ္က အသက္ ၂၈ ႏွစ္အရြယ္ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးကို နံနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
``၁၈ ရက္က သံေစ်းနားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးလက္ေထာက္နဲ႔ ေတြ႕တာနဲ႔ နည္းနည္းလည္း ေနာက္က်ေနေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ႐ံုးဘက္ျခမ္း အတြင္း၀န္႐ံုးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ စပတ္လမ္း (ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္) ကေန ၀င္လာေတာ့ ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘူး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ခါတိုင္း လူေတြ႐ႈပ္ေနတဲ့ ေနတဲ့ေနရာကေပါ့ေလ။ ထူးျခားေနတာေပါ့။ အခ်ိန္မ်ားမွားသလား ကိုယ္ဟာကိုယ္ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ အေဆာက္အဦးေအာက္ထပ္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ႐ုံးခန္းထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ အေစာင့္က မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ အထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဦးခ်န္ထြန္းက စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ထို္င္ေနတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ေမးေတာ့မွ မင္းမသိဘူးလား၊ ခုေလးပဲ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကိ္ု ေဆး႐ံုပို႔လိုက္ၿပီဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ အတြင္း၀န္႐ံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္မွလိုက္မေနပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း လူေတြၾကည့္ရတာ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္။ ´´

ဗိုလ္ရဲထြဋ္။ ။ဗမာ့တပ္မေတာ္ ပ်ဥ္းမနားတပ္ရင္းက အသက္ ၂၇ ႏွစ္ အရြယ္ Senior Captain ဗိုလ္ရဲထြဋ္က တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရင္း တယ္လီဖုန္းသတင္းကေန ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ လုပ္ၾကံခံရမႈသတင္းၾကားရၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ တို႔နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကို ကားနဲ႔ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။
``ပ်ဥ္းမနားကေန ရန္ကုန္ဆင္းလာေတာ့ ရန္ကုန္ကို ေမွာင္မွေရာက္တယ္။ မဂၤလာဒံုၿမိဳ႕၀င္ဂိတ္မွာ လက္နက္ေတြ သိမ္းလို႔ ထားခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒါန႔ဲ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၃ ေယာက္ လူႀကီးေတြ အမိန္႔နာခံၿပီး လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အရမ္းစိတ္ဆိုးေနတယ္။ စိတ္လည္းအရမ္းမေကာင္းဘူး။ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ ဒီေရာက္ၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာသိဖို႔ အရမ္းအေရးႀကီးေနေတာ့ ညတြင္းခ်င္း လူႀကီးေတြနဲ႔ သြားေတြ႕ၾကရတာ။ အရမ္းခံစား ခဲ့ရတယ္။´´


သခင္သိန္းေမာင္။ ။လုပ္ၾကံမႈသတင္း ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕ကိုေရာက္ရိွ ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လုံး တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္မွာ အသက္ ၂၉ ႏွစ္အရြယ္ သခင္သိန္းေမာင္က ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕ေပၚက ေနအိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ အတူရိွေနပါတယ္။
``၂ နာရီေလာက္ျခားၿပီး အဲ့ဒီသတင္းဟာ ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕မွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ပါတယ္။ လူေတြအားလံုး ေတာ့္ကို ေခ်ာက္ခ်ားသြားၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ မရိွၾကေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အားလည္း ငယ္သြားၾကတယ္။ တကယ့္ကို ထူးထူးျခားျခားႀကီးပါပဲ။ ေစ်းေတြလည္းပိတ္ၾက၊ ငိုတဲ့လူလည္း ငိုၾကေပါ့။ မိုးကလည္း အံု႔ဆိုင္းဆိုင္နဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး တိတ္ဆိတ္သြားၾကတယ္။´´

ေဒၚလွၾကည္။ ။ထိုေန႔နံနက္ ၁၁ နာရီေလာက္အခ်ိန္မွာ သိမ္ႀကီးေစ်းကို အ၀ယ္ထြက္လာရင္းႏွင့္ ေစ်းေရာက္မွ ဒီသတင္းၾကားသိခဲ့ရတဲ့ သခင္မႀကီး ေဒၚလွၾကည္ (စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ဦး)က အဲ့ဒီအခ်ိန္က အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္ အထည္ပိုင္ရွင္ တစ္ဦးေပါ့။
``သိမ္ႀကီးေစ်းနဲ႔ ၃၃ လမ္းၾကားမွာ ဖေရဇာလမ္းဖက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေရာင္းတဲ့ ဆို္င္ေတြပိတ္ထားၾကတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သည္ေတြလည္း ထုပ္ၾက ပိုးၾက ေျပၾက လႊားၾကနဲ႔။ ကိုယ္မ်ားေစာေနတာလား ေစ်းပိတ္တာလားေပါ့။ အဲ့ဒီလိုလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔က ပံုမွန္လာေနၾကပဲ။ လူေတြၾကည့္ရတာ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လႈပ္ ေၾကကြဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြနဲ႔ပါ။ အဲ့ဒါနဲ႔ အထည္ဆိုင္ ထဲ၀င္သြားေတာ့လည္း ဆိုင္ေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ သိမ္းေနၾကေတာ့ အထည္ေရင္းတဲ့ ကုလားေလးကို ဘာျဖစ္တုန္းေမးလိုက္ေတာ့ အစ္မႀကီးမသိဘူးလား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လုပ္ၾကံခံရလို႔တဲ့။ အို… ဘုရား… ဘုရား… မဟုတ္ပါေစနဲ႔ မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းၿပီး အိမ္ကအေမ့ကို ေမးဖို႔ျပန္လာေတာ့ အေမကေသခ်ာသေလာက္ပါပဲလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ တစ္ကယ္ပဲဆို႔သြားတယ္။´´


သခင္တင္ၿမ။ ။ပ်ဥ္းမနားဘူတာအနီး ေတာင္ကုန္းေပၚက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ပ်ဥ္းမနား႐ံုးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ သခင္တင္ျမက ရန္ကုန္ကေန ပ်ဥ္းမနား႐ံုးခြဲကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားသံ ၾကားရတာနဲ႔ ဒီသတင္းကို ျဖစ္ပြားခ်ိန္နဲ႔ ၁ နာရီ ခန္႔ေလာက္မွာပဲ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
``ရန္ကုန္ရထားႀကီး ပ်ဥ္းမနားဘူတာကို ဆိုက္ေတာ့ သြားၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဘာသတင္းထူး ၾကားရမလဲေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြက ပိုသိသာတယ္။ ေအာ္ဟစ္ငိုသူက ငို၊ ခပ္ငိုင္ငိုင္ျဖစ္သူကျဖစ္။ အမ်ိဳးသားေတြၾကည့္ရတာလဲ ေတာ္ေတာ္ကို ထိန္းထားရတဲ့ပံုမ်ိဳး၊ အဲ့ဒီေတာ့ ဘူတာကေန ေစ်းထဲကလူေတြ သိသြားၾကေတာ့ ငိုယိုၿပီး ဆိုင္ေတြ သိမ္းၾကတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဆိုေတာ့ ၀မ္းနည္းတာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့ေလ။ တစ္ဖက္ကလည္း သူတို႔လုပ္ကိုင္ ပံုေဖာ္သြားခဲ့တာေတြကို ဆက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲဆိုတာ အဲ့ဒီေန႔က ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။´´


ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လုံး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ သည္းအူျပတ္မွ် ယူၾကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရေသာ ထိုေန႔မွာ အာဇာနည္ေန႔ (၁၉ ဇူလိုင္) ပင္ျဖစ္ပါသည္။

7Day News ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၆) အမွတ္ (၁၈) ၾကာသာပေတး၊ ဇူလိုင္၁၉၊ ၂၀၀၇ မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။